Rozdział 12

Leniwe noce.

Ciężko jest skupić się na teorii zajęć z matematyki. Ale jeszcze ciężej jest skupić się na teorii zajęć z matematyki, kiedy zaraz po nich masz plany z Zayn’em Malikiem. Moje nerwowe, lepkie dłonie wierciły się na moich kolanach. Zrobiłam, co w mojej mocy, by utkwić spojrzenie w nauczycielce. Tak bardzo starałam się rzeczywiście słuchać, co mówi o wzorach i o tym, co dowiedzieliśmy się o tym przed podjęciem tych lekcji, lecz mój umysł zatracił się w swoim własnym wyobrażonym świecie.

Nie mogłam przestać myśleć o tym, co zamierzam powiedzieć Zayn’owi, kiedy go zobaczę. Albo co na siebie włoży. Lub co, jeśli ubiorę się przesadnie lub niewystarczająco. Zastanawiałam się, czy na początku będzie nieco niezręcznie między nami, ale opierając się na potoku słów podczas naszej czwartkowej rozmowie telefonicznej, w ogóle nie powinno być niezręcznie.

Moja nauczycielka zaczęła się pakować i moje uszy się ożywiły. Oparłam łokcie o mój otwarty notatnik, gdy w końcu usłyszałam jej ostatnie słowa.

- Zajęcia zakończone, ale nie zapomnijcie oddać wasze referaty dzisiaj wieczorem o siódmej – popatrzyła swoim przenikliwym spojrzeniem znad oprawek swoich czerwonych okularów. – Punktualnie. – zawiesiła swoją czarną teczkę na ramieniu i dumnym krokiem wyszła z klasy na swoich znoszonych obcasach.

Oparłam się plecami o krzesło z odrobiną zdenerwowania. Ukryłam twarz w dłoniach. Wymamrotałam słowa przekleństwa między oddechami. Jak mogłam zapomnieć o tej pracy? Ona ciągle nam o  tym przypominała! I należy to oddać dzisiaj wieczorem, kiedy mam plany z Zayn’em Malikiem, na miłość boską! Palcami ścisnęłam moje rozczochrane, brązowe włosy tak, że opadły płasko po jednej stronie mojej głowy.

- Coś nie tak? – Usłyszałam zaakcentowany głos po mojej lewej stronie. Spojrzałam przez palce na dziewczynę, do której należał ten głos. Zmarszczyłam moje grube brwi w zdezorientowaniu. – Harry Styles jeszcze do ciebie nie oddzwonił? – Jej ton był drwiący, gdy przewróciła oczami i wypadła z pomieszczenia.

Głośno wypuściłam powietrze, starając się otrząsnąć z tej damulki i jej komentarza. Szybko wepchnęłam moje rzeczy do dużej torby i zaplotłam splątane włosy w luźny warkocz. Wyszłam z klasy z pochyloną głową i oczami wbitymi w moje stopy.

Moja zaciśnięta pięść na moment zawisła w powietrzu przed drzwiami Zayn’a, ale szybko zapukałam dwa razy i z powrotem opuściłam dłoń przy moim boku. Wzięłam drżący wdech, kiedy usłyszałam, jak zamek się przekręca, a drzwi zostają otwarte. Zayn uśmiechnął się w momencie, gdy przedramieniem oparł się o framugę. Kolejny uśmiech rozświetlił jego usta, gdy powoli ugryzł swoje czerwone jabłko.

- Cześć – wyszeptałam. Ubrany był w czarny v-neck i dżinsy. Jego opalona skóra wyglądała na jeszcze ciemniejszą przy kontraście kolorów, które miał na sobie. Odsunął się od progu.

- Co u ciebie? – Zapytał, dając mi znak, bym weszła do środka. Kiwnęłam głową i stanęłam obok niego. Zamknął za mną drzwi, a ja zachwycałam się jego mieszkaniem.

To jest to, czego spodziewasz się po chłopaku zamieszkującym kwatery.  Był bałagan, ale nie aż tak duży. Miał mnóstwo obrazów wiszących na ścianach, tak samo, jak płyt porozrzucanych wokół stereo w salonie. Chciałabym nie robić nic więcej, jak tylko spędzić kolejną godzinę na poznawaniu tego miejsca, ale nie sądzę, by Zayn mi na to pozwolił. Może innym razem…

- U mnie świetnie – uśmiechnęłam się i poprawiłam szalik wokół mojej szyi. – A u ciebie? – Zayn wzruszył ramionami i ogryzł kolejny kęs jabłka.

 - W porządku – zaczął iść do salonu, zawahałam się, zanim podążyłam za nim. – Zajęcia były fajne? – Zapytał. Skrzywiłam się, kiedy przypomniałam sobie o moim zadaniu. Napisałam trochę w moim notatniku podczas jazdy pociągiem, ale nadal miałam jeszcze dużą część do napisania. Zayn uniósł brew, zmieszany moim wyrazem twarzy.

- Masz komputer? – Zapytałam. Wiedziałam, że odpowiedź będzie pozytywna, ale nic nie szkodzi zapytać. Zaśmiał się leciutko.

- Tak… a co? – Skrzyżował ramiona na klatce piersiowej. Moje oczy zatrzymały się na tatuażach na jednym z jego ramion. Dużo bardziej wolałabym zatracić się w rozmowie o ich znaczeniu niż moim zadaniu domowym.

- Cóż, jestem kompletną idiotką i zapomniałam zrobić na dzisiaj mój referat – przerwałam, by potrząsnąć głową i założyć za ucho luźny kosmyk włosów, który wypadł z mojego koka. – Myślisz, że mogłabym skorzystać z twojego komputera, by to skończyć? – Zayn uśmiechnął się i przytaknął, zanim zniknął w pokoju.

Ściągnęłam torbę z mojego ciała i położyłam ją na stoliku do kawy, po czym usiadłam na czarnej, skórzanej kanapie obok niego. Zayn pojawił się ze srebrnym MacBookiem wsuniętym pod pachą.

- Ta-da! – Wręczył mi go. Zachichotałam i otworzyłam komputer, od razu wchodząc w Internet, by pisać moją pracę. W większości była to połowa faktów i połowa pierdół. Zayn zajął miejsce obok mnie. Jego ramiona były rozłożone za mną. To sprawiło, że mój żołądek się zacieśnił.

- Więc, skoro studiujesz matmę… jak możesz napisać pracę o liczbach? – Zapytał. Uśmiechnęłam się znacząco.

- Cóż, to jest na zajęcia o teorii matematyki – odpowiedziałam i wpatrywałam się w zdezorientowanie na jego twarzy. Ponownie się uśmiechnęłam. – To jest coś w rodzaju… historii matematyki i innych teorii – Zayn pokiwał głową, a ja próbowałam uwierzyć, że rzeczywiście zrozumiał moje wytłumaczenie.

- I co musisz napisać w tym referacie? – Byłam nieco zaskoczona, że pociągnął ten temat. Ale jednocześnie bardzo szczęśliwa, że zainteresował się tymi nudnymi rzeczami, którymi codziennie się zajmuję.

- Głównie są to pierdoły o różnych matematykach i o tym, co zrobili w swoim nudnym życiu – zaśmiałam się i sięgnęłam po mój zeszyt, w którym wcześniej napisałam już początek.  Zayn zachichotał. Otworzyłam notatnik. – Ale, podczas jazdy tutaj napisałam już cztery strony. Na komputerze prawdopodobnie zajmie to pięć i pół strony, co oznacza, że mam do napisania już tylko nieco ponad dwie strony – uśmiechnęłam się do niego. Po raz kolejny się zaśmiał.

- Chyba rzeczywiście jesteś kujonem, nieprawdaż? – Powiedział, gdy w końcu odzyskał oddech. Wywróciłam oczami i zaczęłam dalej pisać na klawiaturze. – Ale to nic nie szkodzi… - Zaczął ponownie i zatrzymałam na nim spojrzenie. – Zawsze ciągnęło mnie do mądrych dziewczyn – mrugnął powoli swoimi długimi rzęsami, zanim ułożył swoje różowe wargi w uśmiech. Praktycznie rozpuściłam się w kałużę pod jego stopami.

Następną godzinę spędziłam na pisaniu i słuchaniu żartów Zayn’a. W rzeczywistości mieliśmy ze sobą dużo wspólnego. Lubiliśmy tą samą muzykę i jedzenie. Powiedział, że chciałby zaprosić mnie do siebie jeszcze raz, więc wtedy mógłby przyrządzić na obiad kurczaka, odkąd oboje zgodziliśmy się, że jest to nasza ulubiona potrawa. W końcu skończyłam swoją pracę i wysłałam ją nauczycielce mejlem na czas. Zanim mogłam zamknąć laptopa, Zayn zabrał mi go z kolan, jego opuszki palców otarły się o moje okryte legginsami uda. Od razu potwornie się zarumieniłam.

Otworzył Twittera i przewijał po swojej osi czasu. Zerknął na mnie znad swojego ramienia.

- Będziesz miała coś przeciwko, jeśli oznaczę cię w tweecie? – Wzruszyłam ramionami. To nie tak, że ktoś z ich fanów zamierzałby coś z tym zrobić. Oni po prostu oszaleją i będą pisać wielkimi literami, póki im palce nie zdrętwieją. Ale to jest ich problem… nie mój.

@zaynmalik spędzanie czasu z moim jednym i jedynym kujonem @scar_mcvay ! :) x

Wywróciłam oczami na widok jego tweeta i szybko wyłowiłam swój telefon. Wyłączyłam go, więc nie mogłam już być nękana wieloma powiadomieniami w interakcjach i o nowych obserwujących.

- Więc – przesunęłam się na kanapie – jesteś podekscytowany waszym koncertem w ten weekend? – Zayn zatrzasnął komputer i odłożył go koło siebie.

- Tak, w rzeczywistości jestem bardzo podekscytowany – przebiegłam dłonią po jego czarnych włosach. – Kocham występować. To ogromny pośpiech – potrząsnął głową, odwracając swoje orzechowe tęczówki na mnie – Powinnaś przyjść.

- Cóż, mam bilet  - wypaliłam. Zmarszczył brwi w zdezorientowaniu. Naprawdę potrzebuję popracować nad umiejętnością myślenia nad zdaniami, zanim coś z siebie wyrzucę.

- Kupiłaś go czy coś? – Zachichotał, lecz nadal wyglądał na kompletnie osłupiałego. Otworzyłam usta, by przemówić, ale nic z nich nie wypłynęło. Moje oczy mrugały gorączkowo, gdy myślałam nad usprawiedliwieniem.

- Harry, uh, właściwie to Harry mi go dał – zaczynałam mówić prawdę, ale zmieniłam zdanie, gdy zobaczyłam jak twarz Zayn’a zmienia się z zagadkowej w zmartwioną. – Cóż, pamiętasz, gdy zabrałam go do domu tej nocy, kiedy byliście w Oxfordzie? – Pokiwał głową. – On, um… wysłał mi go. Jako coś w rodzaju podziękowania, tak myślę – jąkałam się i zaczęłam skubać niewidzialną nitkę na moich legginsach.

- Więc przyjdziesz? – Zapytał Zayn. Kontynuowałam wgapianie się w moje złożone na kolanach dłonie. Moje ramiona szybko podnosiły się i opadały.

- Nie jestem pewna… - zamilkłam. Zayn jęknął.

- Awh, no weź, Scarlett! – Uśmiechnął się i wstał z kanapy. – Musisz przyjść. Złapał mój nadgarstek i zerwał mnie z kanapy. Zaśmiałam się, gdy wpadłam na niego.

- Myślę, że tamtej nocy będę miała coś do zrobienia do szkoły – potrząsnęłam głową i spojrzałam w górę, na niego. Jego uśmiech nigdy nie blaknął, jedynie się pogłębiał. Struktura jego kości policzkowych i linii szczęki w sekundę stała się bardziej uwydatniona.

- Nawet stąd mogę rozpoznać twoje wymówki – zmrużyłam na niego oczy i uśmiechnęłam się kpiąco.

- Oh, czyżby? – Zayn poruszał brwiami, zanim zawlókł mnie do kuchni. Usiadłam na jednym ze stołków przy ladzie, gdy otwierał szafki kuchenne w poszukiwaniu czegoś do zjedzenia. Potrząsnął głową na widok niewystarczającej ilości jedzenia i wygrzebał z tylnej kieszeni dżinsów swój telefon.

- Co powiesz na pizzę na obiad? – Zapytał ze wstydliwym uśmiechem.

Potem było więcej rozmowy i unikanie tematu koncertu oraz kilka kawałków pizzy. Skończyłam z głową odpoczywającą na klatce piersiowej Zayn’a, gdy oglądaliśmy powtórki ‘Przyjaciół’. Jego ramię było owinięte wokół boku mojego ciała i przylegało do mojego przedramienia. Często kreślił na nim małe kółeczka swoim kciukiem.

Mogłam poczuć jak moje powieki stają się ciężkie, gdy wpatrywałam się w jasne światło ekranu. Prawie trudno było na nie patrzeć. W odpowiedzi na moje zmęczenie, odsunęłam się od ciała Zayn’a. Powoli otworzył swoje oczy i zachichotałam, kiedy zauważyłam, że przez cały czas spał.

- Myślę, że muszę już iść. Oboje wyglądamy na całkowicie wykończonych – Zayn uśmiechnął się i cicho westchnął. Podniósł się z kanapy i odprowadził mnie do drzwi. Zatrzymałam się na chwilę i odwróciła, by na niego spojrzeć.

- Ja, um, to był naprawdę miły czas – przytaknął i wyciągnął ramiona, czekając, aż wejdę w nie i przytulę go na pożegnanie. Oplotłam go w pasie ramionami i przyciągnęłam bliżej.

- Ja także dobrze się bawiłem – wyszeptał. Wyśliznęłam się z uścisku. Zayn otworzył dla mnie drzwi i pomachał z głupkowatą miną. Zachichotałam i odmachałam mu, opuszczając jego mieszkanie. Gdy byłam już kawałek dalej, odszukałam swój telefon i z powrotem go włączyłam. Ignorując rzesze mejli, od razu weszłam na Twittera, by utworzyć nowego tweeta.

@scar_mcvay: poprawka: wspaniałe rzeczy przychodzą do tych, którzy czekają.

__________________________

strój Scarlett: klik

to jest to, co team Zarlett lubi najbardziej! ;>

macie w nagrodę, że na bierzmowaniu wszystko poszło jak trzeba, haha ;3