Rozdział 10

Ruchliwe ulice, serce wstrzymuje bicie.

Wzięłam drżący oddech. Rozważałam odwrócić się w przeciwnym kierunku i uciec od Harry’ego, jakby miał przemienić się w Michael’a Myers’a i zabić mnie. Ale moje ciężkie, obolałe stopy były przymocowane do chodnika. Nie ruszałam się. Nie mogłam się ruszyć. Słyszałam jak głosy szeptały moje imię razem z Harry’m, który podszedł bliżej i zatrzymał się naprzeciwko mnie.

Zacisnęłam powieki i potrząsnęłam głową, próbując ciężko przełknąć ślinę, więc moje usta nie były już tak suche, jak wcześniej.

- Nie wyglądasz na zadowoloną, że mnie widzisz, kochanie – zaśmiał się. Wypuściłam długi oddech, zanim odpowiedziałam, mój głos był ledwie słyszalny.

- Co ty tutaj robisz? – W momencie, gdy się odezwałam, więcej pytań pojawiło się w mojej głowie. Zaczynałam myśleć, że po wpadnięciu na One Direction, oni potajemnie podrzucają ci pewnego rodzaju urządzenie tropiące… więc przez cały czas wiedzą, gdzie jesteś. Ale to była tylko taka teoria.

Wolno otworzyłam oczy, by na niego spojrzeć, lecz oddech zatrzymał mi się w gardle. Cholera by cię wzięła Styles za włożenie takiego ładnego płaszcza, cholera! I czy twoje włosy zawsze muszą wyglądać tak idealnie? Po prostu przestań. Zmrużył oczy, gdy się uśmiechał, dołeczki w policzkach i tak dalej.

- To ty byłaś tą, która powiedziała mi, że ma jutro zajęcia, więc jedyne co zrobiłem, to przedzwoniłem do szkoły i odkryłem, w którym budynku jesteś – moja twarz wykrzywiła się w zniesmaczeniu, gdy mały tłum rozrastał się wokół nas.

- Wiesz, może i jesteś w zespole, ale to staje się zwyczajnie przerażające – zaczęłam wycofywać się od niego i przebiegać wzrokiem po żądnych twarzach uczniów i przypadkowych pieszych wokół nas. Harry prześledził moją linię wzroku i okręcił się w pełnym kole, by obejrzeć wszystkich, zanim jego spojrzenie zatrzymało się na moim.

- Daj spokój – jego palce owinęły się wokół mojej talii, podczas gdy pociągnął mnie za ramię w jego stronę i podążał przez tłum i dalej w dół chodnika. O dziwo, nikt nas nie śledził i gdy zerknęłam za siebie, oni wszyscy stali w tym samym kółku, co wcześniej, z zaskoczeniem wypisanym na ich twarzach.

Ale moje rozbawienie zostało przerwane, kiedy usłyszałam odchrząknięcie Harry’ego.

- Przepraszam, jeśli trochę za bardzo przesadziłem, ale j- podniosłam na niego głos, zanim mógł skończyć zdanie.

- Trochę? Żartujesz sobie ze mnie? – Zaśmiałam się sarkastycznie i skrzyżowałam ramiona na piersiach. – Pokazując się całemu mojego uniwersytetowi i praktycznie przypierając mnie do muru? To nieco więcej niż trochę, Harry – oblizał usta zanim przemówił.

- W porządku, kiepski dobór słów – uniósł dłoń w górę, zmniejszając moją próbę zaczęcia z nim kłótni. Przewróciłam oczami i pozwoliłam moim rękom zawisnąć swobodnie przy moich bokach.

- Myślałam, że wyjeżdżacie dzisiaj – wyrzuciłam z siebie.

- Owszem. Później po południu – Dłonie Harry’ego spoczęły głęboko w kieszeniach jego czarnego płaszcza, tego, który tak dobrze do niego pasował. – Po prostu chciałem zobaczyć cię jeszcze raz, zanim będziemy w drodze – nie mogłam uwierzyć w ten spokój w jego słowach, gdy je wydukał. Sprawiał wrażenie, jakby ostatnia noc była tylko chwilą z naszego życia i że nie był tego przyczyną.

- Dlaczego? – Zatrzymałam się i odwróciłam w jego stronę, jego twarz była nieco zdezorientowana, ale oczy były nadal jasne i czarujące. – Dlaczego nie możesz po prostu, no nie wiem, zostawić mnie w spokoju? – Zaczął się śmiać i westchnął.

- Serio! Nie możesz zdać sobie sprawy, że przez jakiś głupi błąd moje życie już nigdy nie będzie normalne? – Moje ręce szarpnęły za warkocz, a oczy Harry’ego powędrowały w stronę mojej szyi i jego śmiech stał się jedynie głośniejszy. Moja twarz natychmiast zrobiła się czerwona, gdy tylko zauważył purpurowe malinki rozsiane wzdłuż obojczyka i szyi. Odrzuciłam włosy z powrotem na ich pierwotne miejsce, by ukryć dowody wczorajszej nocy.

- Czy głupi błąd mógłby zostawić to na twojej skórze? – Kontynuował swój chichot, w momencie gdy wyciągnął rękę z kieszeni, by wskazać na moją szyję. – Czy głupi błąd chciałby wyjść na jego drogę tylko po to, by cię zobaczyć? – Zapytał.

Moje palce zacisnęły się w pięści. Harry Styles był prawie tak samo uparty jak ja i nienawidziłam tego. Wzięłam głęboki wdech, przygotowując się, by krzyczeć z całej siły jaką miałam w płucach, ale zrobiłam wydech uspokajając swoją gotującą się krew.

- Harry, - zaczęłam – ostatniej nocy… byłam pijana- my byliśmy pijani. I to nigdy nie powinno się wydarzyć. I ja, i ty będący kiedykolwiek niczym więcej niż tym, czym jesteśmy teraz jest jak… - zamilkłam, próbując znaleźć odpowiednie porównanie. – Jest jak dzielące się zero. Niemożliwe – uśmiech Harry’ego stał się jedynie większy po słowach, które wypowiedziałam

- Oh, Scarlett, jak ja kocham, gdy zwracasz się do mnie z matematyką – Moja szczęka zacisnęła się na widok jego okropnie uroczego uśmieszku.

- Idę do domu, Harry. Proszę, zrób mi przysługę i tam też za mną nie idź – zamierzałam się odwrócić, ale dłoń Harry’ego  jeszcze raz zacisnęła się wokół mojego nadgarstka. Okręcił mną wkoło z lekką siłą.

- Nie możesz iść – powiedział, spoglądając na swoje palce owinięte wokół mnie.

- A to dlaczego nie? – Powiedziałam, kompletnie nierozbawiona jego błazenadą.

- Ponieważ przyniosłem ci coś – jego uścisk na moim przegubie poluzował się, w momencie, gdy złączyłam brwi. Byłam odrobinę przestraszona widokiem tego, co mi przyniósł. Zaczynał rozwijać swoje oświadczenie, kiedy zobaczył speszony wyraz mojej twarzy.

- Pamiętasz jak powiedziałaś, że nigdy wcześniej nie byłaś na koncercie na żywo? – Zapytał mnie. Powoli przytaknęłam z nieufnością. Harry puścił mój nadgarstek i sięgnął do swojego płaszcza. Wyciągnął prostokątny kawałek papieru, bilet. Jednak po co?

- Mamy koncert w Londynie za dwa tygodnie i pomyślałem, że jeśli nie będziesz miała nic do roboty i będziesz chciała pójść na twój pierwszy występ… może mogłabyś przyjść na nasz – wyciągnął bilet.

Byłam zaskoczona. Sposób, w jaki jego głos zadrżał i sposób, w jaki jego trzęsące się palce ślizgały się po dłoniach… Harry był zdenerwowany? Przyglądałam mu się, gdy nadal utrzymywał na ustach ten swój uśmieszek i nie mogłam się powstrzymać, by kąciki moich ust uniosły się do góry kształtując uśmiech. Jego zachowanie było słodkie. Byłam całkowicie zaskoczona, że faktycznie zapamiętał, że nigdy wcześniej nie byłam na koncercie. Wyjęłam bilet z jego dygoczących dłoni i przeczytałam informacje znajdujące się na nim. Ale moje myśli odpłynęły do plotki, którą słyszałam dzisiejszego ranka. Bycie widzianą na koncercie jedynie doleje oliwy do ognia w moim związku z chłopcami.

- J-ja nie wiem, Harry – potrząsnęłam głową, znowu wpatrując się w jego oczy o kolorze pieniącego się morza. Jego zęby ocierały się o dolną wargę.

- Zanim to oddasz albo podrzesz i podepczesz, - zatrzymał się, by się zaśmiać – zamierzam odejść i mieć nadzieję, że zobaczymy się za dwa tygodnie, Scarlett McVay – szybko przebiegł po mnie wzrokiem w górę i dół, zanim po raz kolejny się uśmiechnął.

Pochylił się i przesunął warkocz za moją szyją, a jego dłonie ociągały się o wiele bardziej niż powinny. Przemówił, gdy zaczął iść tyłem, oddalając się ode mnie.

- Moje malinki dobrze do ciebie pasują, nie zakrywaj ich – dokuczał mi, zanim odwrócił się i odbiegł w przeciwnym kierunku. Szybko spojrzał za siebie, zanim całkowicie zniknął w tłumie ludzi wokół mnie.

___________________________

coś dla fanów Harlett ;>

wiem, że krótki, ale to nie ode mnie zależy :)

podobało wam się? <3

@another_camille