Rozdział 23

Kiedy przyciągasz mnie do siebie, czuję coś czego przedtem nie znałam.

-Nie jestem pewna tej sukienki Danielle- Zawołałam z przymierzalni. Tylko cienkie skrawki materiału dzieliły mnie od innych ludzi próbujących kupić ubrania w małym butiku, do którego zaciągnęła mnie Danielle. Odwróciłam się by sprawdzić, jak mój tyłek wygląda w lustrze, które wisiało na zielonej wapiennej ścianie tuż przede mną. Danielle obrzuciła mnie tysiącem sukienek i spódnic, aby upewnić się, że będę wyglądała świetnie na piątkowej imprezie, ale zaczęłam myśleć, że chciała po prostu abym wyglądała jak latawica.

Obecna sukienka, w którą byłam ubrana była cała czarna i obcisła. Miała rękawy dochodzące do nadgarstków i głęboki dekolt w łódkę na plecach, ukazujący łopatki i kilka kręgów kręgosłupa. Cięcie na środku uda odsłaniało trochę więcej nóg niż chciałam. Była czymś w czym mogłabym się popisać.

-Oh, wyjdź w niej! Chcę Cię zobaczyć!- Danielle krzyknęła zza lekkiego materiału, które nazywano drzwiami. Prychnęłam spoglądając na siebie z dezaprobatą po raz ostatni i rozsunęłam materiał. Spotkałam wyraz twarzy… cóż… nie byłam całkiem pewna jaki… Jej oczy były szeroko otwarte, tak jak i nadęte usta. Pchnęłam śmiechem wiedząc, że to na pewno nie była ta sukienka.

-Przestań! Nie jest taka zła!- Powiedziałam komentując jej obecne spojrzenie. Zaczęła potrząsać głową, a ja przygryzłam wargę przygotowując się na najgorsze.

-Masz rację, nie jest źle - przełknęłam ślinę, czekając na to aż usłyszę ‘Jest okropnie’. Zachichotałam nadeptując nogą na kosz ubrań, które miałam  przymierzyć. Ale to, co tak naprawdę usłyszałam, zaszokowało mnie totalnie. –Jest cholernie perfekcyjnie!- Odsunęła się od stołka, na którym siedziała i chwyciła mnie za ramiona, a czubki jej bordowych paznokci się w nich zatopiły. Obeszła mnie dookoła tak, że teraz obydwie stałyśmy w przymierzalni.

-Gdzie do cholery ukrywałaś te nogi Scar?!- Zachichotała. Przeniosłam jedną rękę do twarzy próbując uniknąć jej spojrzenia na moich różowiących się policzkach. Powoli potrząsnęłam głową, ale zaczęłam się śmiać, kiedy poczułam żartobliwy klaps w tyłek. –I Jezu, zabiłabym za taki tyłek. A ty akurat taki masz- zmarszczyłam nos kiedy napotkałam jej oczy w lustrze.

-Nie sądzisz,  że jest zbyt..- wzięłam do ręki rąbek sukni. –Nie wiem.. skąpa?- Zapytałam odwracając się ponownie. Pchnęłam moje długie fale na ramię i oglądałam tył sukni. Od moich odsłoniętych pleców do tyłka, który muszę przyznać wyglądał dość dziarsko w tej bawełnianej sukience.

-Skąpa? Wcale nie- Danielle pokręciła głową, powodując tym samym, że jej napięte loczki okryły ramiona. –Jest doskonała - złapała mnie za rękę i mocno ją ścisnęła. –A Zayn będzie się na Ciebie ślinił- zachichotała i trąciła mnie biodrami.

Przełknęłam ślinę i zmusiłam się do śmiechu. Ale to po prostu brzmiało jak jakiś kaszel ataku astmy czy coś. To spowodowało, że Danielle puściła moją rękę i skrzyżowała ramiona na piersi. Jej brązowe oczy przeszyły mnie. Złączyłam wargi razem, do tego stopnia, że niemal zdrętwiały i zaczęłam patrzeć w każde inne miejsce, tylko nie w ciekawe oczy Danielle.

Nie byłam pewna, co Danielle sobie pomyślała, ale to o czym ja pomyślałam to nie do końca Zayn  zajmujący się mną jak szczeniakiem w piątkowy wieczór. Diabełek Scarlett ukryty głęboko we mnie miał ta dozgonną chęć, aby drażnić się z Harrym Stylesem. Aby go zdenerwować. Aby ugryzł się w dolną wargę, gdy mnie zobaczy. Aby mnie pragnął. Nie wiem jak opisać ta potrzebę, lub czymkolwiek było to uczucie w żołądku i ciągłe nękanie moich myśli.

-Czy jest coś, czego nie mówisz mi o sprawach między Tobą i Panem Malikiem?- Danielle zwątpiła unosząc jedną brew. Wzięłam głęboki oddech i przeprowadziłam palce przez włosy. Odetchnęłam, kiedy potargane fale opadły po obu stronach mojej twarzy. Obróciłam się na piętach z zamkniętymi oczami, nie chcąc spojrzeć jej w oczy.

W końcu otworzyłam oczy, zanim powiedziałam.

-Nie, ale jest coś czego nie mówię Ci o mnie i Panu Stylesie- przyznałam się, gryząc wnętrze policzka, gdy kąciki ust Danielle drgnęły w górę.

-Scarlett!- Zapiszczała. –Jesteś taka niegrzeczna! Opowiadaj!- Jej głos odciął nieprzyjemny dźwięk dzwonka telefonicznego. Posłała mi przepraszające spojrzenie i sięgnęła do torebki po grające urządzenie. Gdy w końcu je znalazła, spojrzała na ekran i od razu się uśmiechnęła.

–Cześć Liam- wyśpiewała do telefonu. W pół uśmiechu skinęłam do niej mając zamiar zmienić suknię. Skinęła głową i wycofała się z przebieralni zasuwając za sobą kotarę. Ściągnęłam suknię, którą zdecydowałam się kupić… nie mam pojęcia dlaczego i zaczęłam wskakiwać w spodnie. Ale kiedy je zakładałam nie mogłam powstrzymać się przed podsłuchaniem rozmowy Danielle.

-Jestem na zakupach ze Scarlett - powiedziała. – Tak, jesteśmy w mieście, gdzie jesteś? – Sięgnęłam po żółtą bluzę, którą miałam na sobie tej złej nocy i słuchałam dalej. –Oh mniam! Czy nie masz nic przeciwko, żeby Scarlett do nas dołączyła? Oh, on tam jest, prawda?- Wsunęłam głowę w otwór bluzy i odsłoniłam kotarę, nie przejmując się tym, że w pełni przyznaję się do podsłuchiwania.

-Kto?- Zapytałam wiedząc, że rozmawia przez telefon. Danielle wzruszyła ramionami od niechcenia i zmierzyła mnie wzrokiem od góry do dołu. Jęknęłam zając już odpowiedź na to pytanie, ale nie chciałam się do tego przyznać.

-Więc przyjdziemy tam niedługo. W porządku, też Cię kocham!- Cmoknęła w słuchawkę telefonu przed rozłączeniem się i schowaniem telefonu do skórzanej torebki. Odwróciła się do mnie z uśmiechem.

-Masz coś przeciwko włoskiej kuchni?- Powiedziała biorąc torebkę i bawełnianą sukienkę w stronę kasy, gdy odpowiedziałam.

-A mam wybór?- Danielle roześmiała się i mnie dogoniła.

-Nie, nie masz- Oplotła mnie ramieniem i zniżyła głos. – I nie masz też wyboru przed powiedzeniem mi o wszystkim między Tobą i Harrym.

-Więc obściskiwałaś się ze Styles’em i nawet mi nie powiedziałaś?-  Danielle zapytała kiedy zbliżałyśmy się do restauracji, w której byłyśmy umówione z Liamem i Harrym na kolację. Uderzyła się ręką i w pierś, i westchnęła dramatycznie. –Jestem nieco urażona- jej twarz była dosyć poważna, więc doprowadziło mnie to do przekonania, że faktycznie mogła poczuć się zraniona przez to, że nie powiedziałam jej prawdy, ale potem wybuchła śmiechem, a ja razem z nią.

-Więc, dobrze całuje?- Moje oczy rozszerzyły się na jej komentarz, a ona wzruszyła defensywnie ramionami. –Co? Jestem po prostu ciekawa!- Zaśmiała się i pokręciła głową.

-Cóż.. ciekawość to pierwszy stopień do piekła - przewróciła oczami wciąż się uśmiechając. –Ale.. jeśli chcesz wiedzieć- zatrzymałam się, a Danielle przestała iść. –Świetnie całuje- uśmiechnęłam się, a ona rozpromieniła się piszcząc coś, czego nie mogłam zrozumieć. Po raz kolejny wyciągnęła telefon i czekałam aż zadzwoni do Liama. Objęłam się ramionami i zacisnęłam zęby, starając się zachować każdy rodzaj ciepła w ciele. Zaczynałam naprawdę żałować, że nie założyłam kurtki na tę bluzę.

-Czy ktoś jest zmarznięty?- Chrapliwy głos sprawił, że podskoczyłam i wypuściłam lekki jęk. Oddech na mroźnym powietrzu stał się widoczny i kręcił się w stronę ciemnego nieba jak dym z rury. Odwróciłam się, aby spotkać parę zielonych oczu i czułam, że moje policzki zmieniają się z ich normalnego koloru na coraz bardziej czerwone. Nie próbowałam ukryć rumieńców na ten czas, byłam szczęśliwa z ciepła, które mi one dały.

-Hej Harry- uśmiechnęłam się. Odwzajemnił gest i przytulił mnie do siebie, cmokając mnie w oba policzki. Jestem pewna, że jest to coś co robił z wieloma kobietami, które spotykał, ale to był pierwszy raz, kiedy był dla mnie tak uprzejmy. Nie mogłam powstrzymać mrowienia w brzuchu, gdy jego ciepłe usta zwlekały na prawym policzku, zanim szepnął mi do ucha ponownie.

-Cześć Baby Lips -  kolejny wybuch ciepła oblał moje policzki, gdy wypowiedział te słowa. Zaśmiałam się niezręcznie zanim okręciłam się dookoła, aby zobaczyć splecione dłonie Liama i Danielle. Pokręciłam głową i skinęłam w stronę Liama.

-Jak się masz Liam?- Spytałam uśmiechając się.

-Umieram z głodu- zaśmiał się i pociągnął rękę Danielle w stronę wejścia do restauracji wskazując na Harry'ego, aby też się ruszył. Szturchnął mój bok, kiedy otoczyło mnie ciepło kawiarni i zapach sosu pomidorowego. Moja szczęka rozluźniła się, podobnie jak zmarznięte ramiona.

-Co masz w torbie?- Zapytał Harry trzymając rękę w kieszeni i wskazując palcem na fioletową torbę, którą trzymałam.

-Sukienka na mój wieczór urodzinowy- odbiłam się na palcach bliżej Danielle, która prowadziła nas w kierunku tylnego wejścia budynku. Harry skrzywił się pod wrażeniem. Przewróciłam oczami.

-Dlaczego po prostu nie założysz garsonki?- Zapytał kiedy w końcu dotarliśmy do stolika. Liam wśliznął na siedzenie zaraz po Danielle, przy której usiadłam, a Harry usiadł zdecydowanie zbyt blisko mnie. Zdjął jego czarny dwurzędowy płaszcz i zieloną koszulę z długim rękawem, która podkreślała jego biceps.

-Myślę, że będzie Ci troszkę za zimno - uniosłam brwi. Usta Harry’ego skręciły się w uśmieszku  i przysięgam, że mogłabym stopić się w kałużę Scarlett-mazi tuż u jego stóp.

-Nic na to nie poradzę- moje usta otworzyły się w odpowiedzi, ale nic z nich nie wyszło. Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Żadna myśl nie błyskała mi w umyśle. Powoli zamknęłam oczy i potrząsnęłam głową, szukając drogi ucieczki od moich grzesznych myśli.

-J-jak było w Dublinie?- Zająknęłam się w końcu wychodząc z sytuacji, w której byłam. Harry oparł łokcie na stole, spojrzał w stronę Liama i Danielle, którzy byli bardzo pogrążeni w swojej rozmowie, a następnie znowu spojrzał na mnie. Szybko odwróciłam wzrok zanim odpowiedział.

-Z tego co pamiętam, było fantastycznie- odpowiedział. Uśmiechnęłam się, kręcąc głową na jego głupotę. Zanim zdążyłam odpowiedzieć na jego dowcipny tekst, do stolika podszedł kelner domagający się zamówienia napoi. Liam i Danielle zażyczyli sobie tylko wody, podczas gdy Harry zamówił kufel piwa, wzruszyłam ramionami i zdecydowałam się na piwo imbirowe.

-Jesteś nudna- powiedział Harry, gdy tylko kelner odszedł od naszego stolika. Wydawał się być bardzo zdenerwowany. Może dlatego, że był nowy,  albo dlatego, że poznał chłopców i nie chciał niczego sknocić.  Zwęziłam oczy na Harry’ego.

-Co masz na myśli..- powiedziałam, co spowodowało śmiech u Harry’ego. Liam wrzasnął na niego przywołując jakieś wydarzenie, o którym nie miałam pojęcia. Prawdopodobnie był to kolejny psikus zrobiony mu przez chłopców podczas koncertu. Uśmiechałam się tylko i siedziałam cicho, gdy oboje rozmawiali, wymieniłam kilka spojrzeń z Danielle, która przenosiła oczy na mnie i na Harry’ego a ja. Ja mogłam tylko potrząsać głową.

Podczas kolacji, czułam jak Harry przypadkowo puknął mnie kolanem. Patrzył na mnie przez długi czas, aż w końcu i ja na niego spojrzałam, ale on tylko zachichotał i patrzył nadal. Jego dziecinne zachowanie powinno mnie wkurzać, ale teraz uważam, że to zabawne, a nawet... słodkie.

Nie mogłam się powstrzymać przed koncentrowaniem się nad wszystkimi szczegółami, które robił. Sposób w jaki jego szczęki zaciskały się, gdy przeżuwał. Jego duże ręce owijające się wokół telefonu. Jego usta przyciskające się do spienionego kufla bursztynowego piwa. Był niemal jak dzieło sztuki. Znalazłeś coś nowego, za każdym razem, gdy zmieniałeś punkt widzenia. To było fascynujące, naprawdę.

-Jak lekcje tańca, na których byłaś?- Zapytał gdy skończyłam kilka ostatnich kęsów mojego pysznego ravioli. Uśmiechnęłam się lekko, ciesząc się, że przypomniał sobie o zajęciach, które były dzień po naszej rozmowie.

-Dobrze, a nawet świetnie. Instruktorka spytała mnie czy dołączę do grupy- uśmiechnęłam się. Oczy Harry’ego rozświetliły się a dołeczki stały się wyraźnie podczas uśmiechu.

-To wspaniale, Scar!- Poczułam przypływ adrenaliny narastający w brzuchu, gdy to powiedział. –Gratulacje.

-Dziękuję-  spojrzałam w dół na moje złożone ręce, a następnie z powrotem na niego. –Jestem bardzo podekscytowana- wzruszyłam ramionami i pozwoliłam dłoniom opaść po obu stronach kolan, gdy przeżywałam szczęście, które czułam kiedy Bonnie powiedziała mi o dołączeniu do zespołu. Chociaż jestem jeszcze bardzo młoda, to ona ma być częścią mojego życia.

-Ja też jestem podekscytowany- powiedział. Jego mały palec szybko przesunął się po mnie i zatrzymał w miejscu, gdzie nasze małe palce były złączone. Spojrzałam w dół na nasz mały kontakt cielesny, a później znowu na niego. Jego oczy były jasne i spokojne. Był szczery. Miał na myśli właśnie to, co powiedział.

I czułam, że to lepsza niż jakakolwiek inna styczność paluszek o paluszek, która kiedykolwiek będzie.

________________________________________________

Hej misie! ♥

Przesłodka końcówka *-*
zakochują się, czy mi się wydaje?

@xhighway