Rozdział 22

Tańcz, tańcz póki możesz. To twoja ostatnia szansa.

To było dziwne, widzieć siebie w tym stroju. Moje włosy były upięte w kok na czubku głowy. Moje nogi opinała para różowych rajstop oraz czarny trykot, który stał się nieco bardziej dopasowany przez fakt, że moje cycki oraz tyłek urosły odkąd ostatni raz wkładałam ten elastyczny materiał. Uśmiechnęłam się do siebie, zaczynając czuć się bardziej podekscytowana niż zestresowana tą nauką tańca.

Wciągnęłam dżinsy na rajstopy, narzuciłam kurtkę i ciasno okręciłam szalik wokół szyi, zanim chwyciłam torbę wypełnioną starymi baletkami i puder dla dzieci, i byłam za drzwiami w ciągu kilku minut.

Pojechałam metrem do studia, o którym napisała mi Danielle. I szczerze mówiąc, byłam z nim już nieco zapoznana. Podczas moich przypadkowych wizyt poza Oxfordem przechodziłam obok niego i zwykle tylko wzdychałam ciężko, ponieważ nie mogłam dołączyć do tych wspaniałych tancerzy, których widziałam przez okno. Ale tym razem mogłam być jednym z tych cudownych tancerzy, o których marzyłam. Kurczowo trzymałam pasek od torby w oczekiwaniu, aż drzwi od metra się rozsuną i wyskoczyłam na stację.

Moje serce w przyspieszonym tempie uderzało o żebra tak, że myślałam, że słyszą to ludzie wokół mnie. Wzięłam ostatni oddech z nadzieją, że zapobiegnę zaniepokojonych uczuciom, które miałam i zaczepiłam chudym palcem o zimną, srebrną klamkę do studia. Gdy się otworzyły, napływ gorąca uderzył w moje kruche kości, a rumieniec wrócił na moją twarz. Dziewczyny wszystkich rozmiarów, a także wielu umięśnionych chłopców gorączkowo przebiegało przez to miejsce. Większość z nich chichotała i kierowała się do małych grupek ludzi, którzy cieszyli się najbardziej. To właśnie była ta rzecz w studiach tańca, musiałaś znaleźć sobie miejsce, do którego pasujesz albo w innym razie, będą tobą gardzić.

Przełknęłam ślinę, gdy szłam w stronę czegoś, co wyglądało jak otwarta szatnia. Usprawiedliwiłam się i uśmiechnęłam uprzejme, gdy przeszłam obok kilku tancerzy ubranych w getry i nowe rosyjskie pointy. Szłam z pochyloną głową w nowym środowisku, bojąc się złapania jakiegokolwiek rodzaju złego kontaktu wzrokowego z kimkolwiek.

Ale jak tylko miałam dotrzeć do szatni, poczułam jak na kogoś wpadam i lecę do tyłu. Naprawdę muszę przestać wbiegać w ludzi. Pomyślałam, gdy szybkie wspomnienie naszego pierwszego spotkania z Harrym zabłysnęło w moim umyśle. Odwróciłam się do osoby, którą właśnie staranowałam. Spotkałam parę pięknych, niebieskich oczu z odcieniem zielonego. Była wysoka i chuda, a jej usta rozszerzyły się w szczerym uśmiechu.

- Bardzo przepraszam! – Powiedziała, przeczesując dłonią swoje ciemno blond włosy. Jej głos miał uroczą chrypkę i wyglądała na rozentuzjazmowaną , nawet kiedy przepraszała.

- Oh, nie ma sprawy – odwzajemniłam uśmiech. – W każdym razie to była moja wina – wzruszyłam ramionami, a ona się zaśmiała, aż poruszała swoimi kościstymi ramionami pod czarną, skórzaną kurtką. Spoglądała na mnie przez chwilę i mogłam poczuć, jak w sekundę staję się jeszcze bardziej czerwona, zanim się odezwała.

- Nigdy wcześniej cię tu nie widziałam, jesteś nowa? Jak masz na imię? – W szybkim tempie zbombardowała mnie pytaniami. Zaśmiałam się cichutko i pokiwałam głową, odplątując szalik z szyi.

- Jestem Scarlett i tak, to mój pierwszy raz tutaj – dziewczyna klasnęła dłońmi i usiadła na ławce naprzeciwko szafek i pogrzebała w torbie, zanim chwyciła bladoróżową parę pointów.

- Scarlett? Masz piękne imię, kochana – powiedziała, gdy wyciągnęła ciemnoniebieskie usztywnienia na palce. – Jestem Madeline Ferguson, ale możesz mówić mi Maddie. Wszyscy tak do mnie mówią – powiedziała w momencie, gdy wysoki chłopak przeszedł obok, krzycząc, ‘Cześć Maddie!’. Uśmiechnęła się i odmachała, kiwając do mnie głowa.

- A nie mówiłam? – Zaśmiałam się w odpowiedzi. – Jesteś tu na zajęcia do Bonnie? Powiedz mi, że jesteś tu na zajęcia do Bonnie. Jak w ogóle dowiedziałaś do o zajęciach u Bonnie? – Pytała, jej akcent sprawiał, że ciężko było zrozumieć niektóre słowa.

Znałam Maddie od jakichś pięciu minut i mogłam powiedzieć, że nigdy nie będę się z nią nudzić. Ta dziewczyna mówiła tak dużo i tak szybko, że nawet nie mogłabym zaczerpnąć oddechu. Ponownie się uśmiechnęłam, sięgając po moje własne pointy i inne akcesoria.

- Jeśli Bonnie jest nauczycielem klasy mistrzowskiej, to tak, idę na zajęcia do Bonnie – obserwowałam, jak twarz Maddie się rozpromienia, gdy delikatnie zawiązała wstążki od butów wokół kostek. – I dowiedziałam się o tych zajęciach od Danielle Peazer… znasz ją? – Zapytałam, gdy wcierałam cienką warstwę pudru dla dzieci w moje usztywniacze na palce, sztuka wkładania tych butów była dla mnie niczym jak druga natura.

- Oczywiście, że znam Danielle! Każdy zna Danielle. Ona jest jak… sława tutaj – wzruszyła ramionami, gdy skończyła wkładanie butów. Ułożyła dłonie na kolanach, gdy obserwowała jak ja nakładam swoje. –Wiesz, że ona umawia się z Liamem Paynem z One Direction? Czy to nie jest najszczęśliwsza dziewczyna, jaką kiedykolwiek widziałaś? – Przytaknęłam głową ze zgodą.

- Owszem. Liam jest naprawdę słodki – powiedziałam. Oczy Maddie się rozszerzyły, jakby coś podejrzewała.

- Mówisz to, jakbym go znała. Znasz go? Znasz ich wszystkich? Ukrywasz coś przede mną, Scarlett? – Podbiegła obok mnie do ławki, na której siedziałam, zaśmiałam się i odwróciłam się do niej.

- Tak, znam ich. W zasadzie właśnie tak poznałam Danielle – odpowiedziałam.

- Więc musiałaś spiknąć się z którymś z nich. Jeśli z Harrym Stylesem, to musisz opowiedzieć mi wszystko ze szczegółami, ponieważ fantazjuję o nim, odkąd byli w X-Factorze – przygryzłam wargę i potrząsnęłam głową. Jeśli tylko by wiedziała, jak niezręczne uczucie wywołał u mnie ten komentarz.

- Nie, nie spiknęłam się z żadnym z nich – powiedziałam. Maddie westchnęła i spojrzała na innych tancerzy, pędzących do ogromnego pomieszczenia, które było naprzeciwko szatni. Oplotła dłoń wokół mojego nadgarstka i pociągnęła mnie ze sobą.

- Chodź Scarlett, zajęcia się zaczynają! – Popędziła za resztą tancerzy.

Napływ nerwów uderzył we mnie, gdy zrobiłam pierwsze kroki w moich pointach. Na początku było to niezgrabne, jakbym chodziła jak kaczka, ale po kilku małych kroczkach, było mi już wygodnie i swobodnie. Znalazłam wolne miejsce obok jednego z drążków do ćwiczenia na środku wykafelkowanej podłogi. Maddie była zaraz naprzeciwko mnie i wytknęła mi język, kiedy złapałyśmy ze sobą kontakt wzrokowy. Uniosłam brew i uśmiechnęłam się złośliwie. Zaśmiała się, ale jej uwaga została przeniesiona na nauczycielkę w przedniej części pomieszczenia, kiedy klasnęła w dłonie.

Była piękną, starszą kobietą, jej ciało nadal było w dobrej formie, prawdopodobnie tak samo, jak w okresie pełnego rozkwitu jej kariery baletowej. Ciemnobrązowe włosy siwiały po bokach, ale nie wyglądała na tyle staro, żeby pokrywać swoje włosy farbą. Powitała nas wszystkich i powiedziała, że wykonamy tradycyjne ćwiczenia przy drążkach. Westchnęłam z ulgą, znając wszystkie plies i tondues jak własną kieszeń.

Tak szybko, jak zaczęła grać łagodna muzyka fortepianowa, dokładnie wiedziałam, co robić, spięłam ciało i wciągnęłam brzuch, stopniowo zginałam nogi razem z resztą tancerzy i poruszałam ramionami w powolnym i płynnym tempie, ale łopatki nadal trzymałam silne.

Myślę, że ludzie nie zdają sobie sprawy, jak dużo siły trzeba użyć, by być powabnym i pełnym gracji.

Ćwiczenia przy drążkach się skończyły, a Bonnie zwolniła nas, by szybko napić się wody, zanim przejdziemy do układu na parkiecie. Maddie popędziła prosto w moim kierunku, zanim ponownie ścisnęła mój nadgarstek.

- Scarlett, jak długo wcześniej tańczyłaś? Jesteś znakomita, kochana! – Zacieśniła swój uścisk na moim przegubie. Nieśmiało spuściłam wzrok.

- Właściwie to już minęło sporo czasu odkąd ostatni raz tańczyłam. Coś około roku – wzruszyłam ramionami. Maddie rozdziawiła usta.

- Poważnie? A wygląda jakbyś nigdy nie przestała. Nie mogę się doczekać, aż zobaczę, jak pracujesz przy następnym układzie. Bonnie cię pokocha – trąciła mnie ramieniem i poczułam jak obmywa mnie uczucie dumy. Dobrze było czuć się tak ponownie. Jesteś przekonany, że robisz coś dobrze i odnosisz sukces.

Szybko wzięłam łyka wody i przeszłam na parkiet. Uważnie śledziłam ruchy, które wykonywała Bonnie, by nas nauczyć. Był to całkiem prosty krok, nic o wyższych wymaganiach. Ruszyłam się, by szybko to przećwiczyć i pracowałam w ciszy, a reszta robiła to samo. Gdy wykonaliśmy to wszyscy razem w grupie, zauważyłam na sobie brązowy oczy Bonnie. Uśmiechnęłam się lekko i skończyłam ostatni piruet, którego nas nauczyła. Pokiwała głową, wyglądając na bardziej niż zadowoloną.

Zleciała reszta godziny zajęć. Głównie dlatego, że cały czas robiliśmy albo uczyliśmy się czegoś. Oraz dlatego, że miałam przy tym dużo zabawy. Byłam w błędzie: oczekiwałam, że większość z tancerzy tutaj będzie zarozumiała, ale wszyscy byli bardzo wspierający i mili. Komplementowali mnie kilka razy, a ja ich. Czułam się, jakbym była połączona z tymi ludźmi, prawdopodobnie dlatego, że wszyscy dzieliliśmy tą samą pasję do baletu.

Była zajęta wpychanie moich butów do baletu do torby, kiedy Maddie podetknęła mi przed twarz swój telefon.

- Scarlett, wpisz mi teraz swój numer. Musimy się spotkać! – Pisnęła i złapałam od niej telefon, wklepując cyfry i oddając go jej. Uśmiechnęła się i ciasno objęła mnie ramionami.

- Napiszę do ciebie wkrótce – jej niebieskie oczy błysnęły, gdy to powiedziała, ale szybko zniżyła głos. – I Bonnie powiedziała mi, że chce z tobą porozmawiać – ścisnęła moje ramiona i pomachała na pożegnanie, zanim zniknęła. Lekko odwzajemniłam uśmiech i zawiesiłam torbę na ramię. Zauważyłam Bonnie przy drążku, przy którym stałam na początku zajęć i podeszłam do niej. Starałam się stać prosto, jak to tylko możliwe.

Odchrząknęłam i próbowałam zwalczyć dzikie motyle trzepoczące skrzydłami w moim brzuchu.

- Um, Maddie powiedziała mi, że chciałaś ze mną rozmawiać? – powiedziałam łagodnie. Bonnie odwróciła się, uśmiechnęła do mnie lekko, a potem jej twarz zmieniła w surowy wyraz. Ta kobieta była bardziej niż przerażająca.

- Scarlett, prawda? – Zapytała mnie, Przytaknęłam  głową w odpowiedzi. – Cóż, Scarlett, jesteś piękną tancerką, wiesz o tym? – Nawet nie starałam się powstrzymać uśmiechu, który rozpostarł się na moich ustach.

- Dziękuję. Ja- dziękuję bardzo – jąkałam się, gdy kontynuowałam szeroki uśmiech.

- Zamierzasz wrócić do mojego studio? – Zapytała, jej oczy obserwowały mnie z ciekawością.

- Zdecydowanie. Jeśli będziesz prowadziła kolejne zajęcia z klasą mistrzowską, będę tu – powiedziałam.

- Mówię o pełnym etacie. Na nasz sezon zimowy, przyłączysz się do nas? – Delikatnie ułożyła jedną dłoń na drążku. Pierścionki na jej palcu spowodowały dźwięczący hałas, gdy to zrobiła.

- Oh, no cóż… nie jestem pewna, czy mam pieniądze na szkolenie. I mam też szkołę i- - Bonnie mi przerwała.

- Scarlett, zamierzam zrobić coś, czego normalnie nie robię – moja twarz zmieniła się na zakłopotaną, gdy przemówiła. – Chcę, byś dołączyła do nas na okres zimowy, wszystkie koszty będą zapłacone. Będziesz niesamowitym atutem naszej grupy, jeśli przyjdziesz – rozszerzyłam oczy. Poczułam kołatanie serca, gdy wypowiedziała te słowa.

- Poważnie? – Zakryłam dłońmi otwarte usta i poczułam nieodpartą chęć, by płakać i tak przytulić Bonnie, aż złamie się w pół. – Tak bardzo ci dziękuję, to jest… to niewiarygodne – sapnęłam, próbując złapać oddech. Bonnie uśmiechnęła się i powiedziała mi, kiedy odbywają się kolejne zajęcia, w których muszę wziąć udział. I na szczęście zaplanowane były tak, że nie kolidowały z moimi zajęciami na uniwersytecie.

Po naszej rozmowie, wyszłam na lodowate ulice. Nowa wiara narodziła się w moich żyłach. Wyciągnęłam z torby telefon i zauważyłam, że mam wiadomość od nieznanego numeru. Z góry założyłam, że to Maddie.

Od Maddie Ferguson: scarlett! tu maddie! jak poszła rozmowa z bonnie? xx

Do Maddie Ferguson: Powiedzmy, że będziesz mnie widzieć dużo częściej :)

Uśmiechnęłam się i wrzuciłam telefon z powrotem do torby. Poczułam jak z każdym krokiem podskakuję, gdy szłam w stronę stacji metra.

________________________________________________

troszkę nudno, nie było Harry'ego ;c

ale za to pojawiła się nowa postać, Maddie. polubiłyście ją? ;>

PS. follownijcie proszę naszą polską Scarlett! ;) - @ScarlettMcVay 

może w końcu coś nam tam napisze ;)

ps2. mam takie pytanko. czy jeśli któregoś dnia zrobiłybyśmy razem z drugą tłumaczką -@xhighway, twitcama, to chciałby ktoś z was nas oglądać? ;) jeśli tak, dajcie znać w komentarzu i może też jakiś namiar na siebie, by w razie czego was powiadomić :)

KOCHAM WAS, CO NIE? ♥

@another_camille